सरकारलाई सात समुद्रपारबाट मधेशी युवाको चिठी

म विजय गुप्ता सिरहा जिल्ला सुखीपुर नगरपालिका वडा नम्बर ८ बस्ने हाल  साउदीमा प्रवास जीवन विताउदै छु । अहिले कोरोनाको डर प्रवासमा नहुने कुरै छैन । कोरोनाबाट त म हात धोएरै भए पनि बचौंला । तर खै हिजो आज मनमा कोरोनासँगै अनेक कुराको डर लाग्न थालेको छ ।

 

कोही के भन्छन्, कोही के । कहिले सउदी सरकारले श्रमिकलाई तलब दिन्छ भन्ने खबर आउँछ । कहिले श्रमिक संख्या  नै कटौती गर्छ रे भन्ने सुनिन्छ । मनमा डर लाग्न थालेको छ । मेरो पनि काम भएन भने परिवारको भविष्य के होला ? जिम्मेवारी मेरो काँधमा छ । बुवा बितेपछि दुखले जीवन विताउदै कमाउने भने साेचले प्रदेश अाएको हुँ । घरकाे एक्लो छोरो म ।आम्दानीको स्रोत पनि प्रदेश वाहेकाे विकल्प अर्को छैन । साना साना छोराछोरी छन् । उनीहरुको पढाइ लेखाइ मेरै यहाँको प्रदेशमै मेहन्तकाे पसिनाले चलेको छ । अस्ति समाचारमा पढें, यूएईले श्रमिक कटौतीको व्यवस्था गर्‍यो भनेर । अनि मलाई चिन्ता पर्‍यो ।

 

मेरो रोजगारदाताले पनि मलाई बेतलबी बिदा दियो वा काम नै बन्द भयो भने मैले के गरौंला ? छोराछोरीको जिम्मेवारी कसरी बहन गराैंला ?      मेरो कारणले मेरो बालबच्चालाई दुःख भएको म कसरी हेर्न सकौंला ? मनमा अनेक कुरा खेल्छन् । काम गरिराख्दा पनि मनमा लाग्छ मलाई नै कोरोना सङ्क्रमण भयो भने के होला ?  मन पटकै स्थिरमा छैन । पसलमा रासनको भाउ सोध्छु, तर्सन्छु । पुरै तलब खाएर सकियो भने घरमा के पठाउँला ? बालबच्चालाई केही कुराको कमी पो हुने हो कि जस्तो लाग्छ ।अनि श्रीमती या आमाले पैसा किन नपठाएको भनिन् भने के जवाफ दिउँला ? वहाँहरुलाई पनि त देशमै गाह्रो छ । दिनभरी काम गरेर थाकेको शरीर यस्तै कुरा सोच्दै टोलाउँछ । परदेशीलाई जसो गरे पनि गाह्रो रहेछ । मेराे नेपाल सरकारलाई अाग्रह छ म जस्ता युवालाई देशमै बाेलाएर काम देऊ । अाफनाे मेहन्तकाे पसिना देशमै बगाउन चाहन्छाै र तत्काल नै घर ल्याई दिन अनुराेध गर्दछु ।

(स्राेत :- विजय गुप्ताकाे कुराकानीमा अधारित)